Her çocuk anne ve babası için özel olmak ister. Çocuk anne ve babasının ilgisini, sevgisini, zamanını bir başkasıyla paylaşmasını istemez. Özellikle anne çocuğun dünyası ve en değerli varlığıdır. Çocuklar kardeş kavramını bilmezler kendilerine sadece oyun arkadaşı isterler.

3-6 yaş aralığında ben merkezcilik (Egosantrik dönem)  duyguları kendini göstermeye başlar. Bu duyguyu bu cümlelerle ifade edebilir; benim oyuncağım, benim evim, benim annem vs. Bu süreç içinde yeni bir kardeşi olacağını öğrendiği andan itibaren tedirgin olmaya başlar ve kıskançlık içgüdülerini dışa vurur. Çocuk artık hayatının eskisi gibi olmayacağını anlar. Kendisini dışlanmış sevilmeyen çocuk olarak hissederse kaybettiklerini tekrar kazanmak için bebekleşmeye başlar; altının bağlanmasını, biberonla süt içmek istemesi veya anne memesini emme gibi.

Anne ve babanın tutumu burada çok önemlidir. Yeni doğan bebeğe aşırı ilgi göstermemeleri gerekir öyle bir durumda çocuk kardeşine öfke ve kıskançlık duyup zarar vermek isteyebilir. Anne bebekle ilgilenirken çocuğa kardeşin kendi ihtiyaçlarını karşılayamadığı için ona yardım ettiğini söyleyebilir baba eskisi gibi onunla oyun oynayarak vakit geçirebilir. Çocuk Kardeşiyle vakit geçirmek isteyebilir buna  müdahale etmemek gerekir tabi zarar verecek boyuta ulaşmadığı sürece. Bunun aksi bir durumunda çocuk kurallara uymama, uyumsuz ve hırçın davranışlar, öfke patlamaları, inatlaşma gibi olumsuz davranışlarda bulunabilir ve anne babayı zorlayan bir süreç olabilir. Kıskançlık kaçınılmaz bir duygudur bunun için iki çocuk arasında ayrım yapmamaya özen göstermek gerekir. Kardeş arası yaş farkı ne kadar az ise kıskançlığın şiddeti o derece büyük olur bunun için aradaki yaş farkı göz önünde bulundurulmalıdır.